Kronik tonsillit, bir yıl içerisinde en az yedi kez veya ardışık iki yıl boyunca her yıl en az beş kez akut tonsillit atakları geçirilmesi durumunda teşhis edilir. Bu rakamlar genellikle aile üyelerinin verdiği bilgilerden elde edilir ve çoğu zaman doğru olmayabilir. Doktor, ailenin verdiği anamnez hakkında şüphe duyuyorsa, hastayı kendisi takip etmelidir. Kronik tonsillit ataklarının klinik tablosu, akut tonsillitten farklı değildir.

Yapılan muayenelerde, akut tabloya ek olarak büyük tonsiller ile karşılaşılabilir. Ancak her büyük tonsil kronik olarak değerlendirilemeyeceği gibi, küçük tonsillerin normal olarak değerlendirilmesi de mümkün değildir. Tam tersine, tekrarlayan tonsillit ataklarına bağlı olarak gelişen fibrozis, tonsil dokusunun büzülmesine neden olabilir. Bu tonsillerin kriptaları silinmiş ve üst kısımları düzleşmiş olabilir. Bu tabloya özellikle yetişkinlerde rastlanır.

Kronik tonsillit, hastalarda iş gücü kaybına, öğrencilerde okul başarısızlığına, hayat standartlarının düşmesine, akut tonsillofarenjit bölümünde belirtilen komplikasyonların gelişme olasılığının artmasına ve tedavilere bağlı olarak maddi kayıplara neden olabilir. Bu sebeple, bu hastalarda atakların tek tek tedavi edilmesi yerine ya penisilin profilaksisine ya da tonsillektomiye başvurulmalıdır. Profilaksi, üç haftada bir uygulanan depo penisilin enjeksiyonudur. Profilaksiye rağmen atak geçiren hastalar olabilir. Bu durumun sebepleri; streptokok dışı bir mikroorganizma ile enfeksiyon gelişmiş olabilir veya normal flora elemanları penisilini inaktif hale getirebilir. Bu tür durumlarda beta laktamaz stabil aminopenisilinler kullanılmalıdır.

Hastalarda enfeksiyonun streptokokal olduğunun tespit edilmesi gerekmektedir. Bu amaçla başvurulan iki yol boğaz kültürü ve ASO bakılmasıdır. Boğaz kültüründe tekrarlayan tonsillit açısından önemli olan bakteri AGBHS'tir. Diğer gruplar, sillofarenjit oluşturmayan S. Aureus, H. Influenza, M. Catarrhalis gibi mikroorganizmaların salgıladığı beta laktam gruplar ve beta hemoliz oluşturmayanlar normal florada bulunur ve önemsizdir.

ASO titrasyonunun yüksek olması, tek başına kronik tonsillit lehine değerlendirilmemelidir. Klinik bulguların bu durumu desteklemesi gerekmektedir. Diğer taraftan, klinik bulgusu olmayan hastalarda, kültürde üreme bulunsa bile tedaviye gerek yoktur. Bu tür hastalarda ASO yüksekliğine pek rastlanmaz. Başka insanlara bulaşma olasılığı oldukça düşüktür ve hastanın kendisi için komplikasyon gelişme olasılığı yoktur. Bu tür hastalarda tonsillektomi endikasyonu bulunmamaktadır.

Kronik tonsillit olan hastalar, ataklar haricinde muayene edildiğinde, ön plikanın hiperemik olduğu ve farenksde granüler lenfoid hiperplazinin var olduğu tespit edilebilir. Ön plikaya abeslang ile bastırıldığında, üst kutuptan epitel, lökosit, besin ve bakteri artıkları içeren magma gelebilir. Bu tanıya özellikle yetişkinlerde rastlanır. Magmanın pis bir kokusu vardır ve hasta ağız kokusundan şikayetçidir. Çocuklarda ise boyunda lenfadenopatiler görülür. Bu tür hastalarda izole farenjit atakları da meydana gelebilir. Farenjit, boğazda yanma ve boğazda çevresel bir daralma şeklinde kendini belli eder. Yutma güçlüğü oldukça belirgindir.

Kronik tonsillit tedavisinde, antibiyotik tedavisinin yanı sıra, genel sağlık hijyenine dikkat edilmesi önemlidir. Hastaların bol su tüketmesi, dengeli beslenmesi ve bağışıklık sistemini güçlendiren aktivitelerde bulunması önerilir. Ayrıca, kronik tonsillit belirtilerinin devam etmesi durumunda cerrahi müdahale (tonsillektomi) gerekebilir. Bu operasyon, sık tekrarlayan tonsillit ataklarını önlemek ve hastanın yaşam kalitesini artırmak amacıyla yapılır.